Bir papatya kokulu annesin. Kokunla yürekleri saran, Kokunla içimizi ısıtan, En güzel yarınlara uyanan, Mis kokunla, günümüzü aydınlatan Bir 'MELEK’ gibisin Sen bir melek misali; Sözcüklerinle, hislerinle Işıltılı çubuğunu sağa sola sallayarak, En güzel dileklerimi, duygularımı Hisseder, yerine getirirdin. Ben şaşar kalırdım, Ağzım açık Seni izlerdim. Bu aralar sanki; Bir korku tünelinde ilerliyorum Sebepsiz yere, Söylermisin bana Anne! Bu korkumun kaynağı ne? Sessizlik olabilir mi Yoksa senin bu denli suskun olmandan mı? Nedendir bilmiyorum ama, Bazen suskun kalman Bana sensizliği öylesine okadar çok hissettiriyor ki; Sensizliği hissetmek öyle çok korkutuyor ki, Beni yalnız bırakma Anne Her ne olursa olsun, Lütfen konuş ki, senin sesini duyayım O mis kokunu içime çekeyim, Bedenim sen dolsun.. Nasıl bir iklim içerisindeyim biliyormusun anne? Gündüzün yerini geceler almış, Ayın ışıkları sönmüş Dünya karanlıklara gömülmüş. Aklımda bir sen varsın anne, Başka hiçbir şey düşünemiyorum Karanlığın parıldayan yıldızı, Sen benim için bir kadından fazlasın Bırakta ismin bende saklı kalsın. Sana bir şiir yazmak istiyorum; Okuduğun zaman boynuna sarılıp Annem annem diye ağlayan... Öyle bir şiir yazmak istiyorum ki sana, Bebekken, kendini benim için siper ederek, Üstüme kol kanat gerip kalkan oldun Beni korudun. Bebekken beni doyurdun,. Hastalandığımda geceni gündüzüne kattın Yanımdan hiç ayrılmadı. Senin o papatya kokunla, beni bu yaşıma getirdin Bir şiir yazarak şükranlarımı sunmak istiyorum sana Sana yazmış olduğum şiire isim koymadım, Çünkü bu şiir senin Şiire adını Senin koymanı istiyorum. Yazmış olduğum bütün şiirler kimsesiz kaldı Senden bir ricam olacak, Bu şiirime bir Annelik yaparmısın Yalnız bu şiir değil, Dünyanın bütün şiirleri Anne demeli sana BİLİYORMUSUN...! Yazılan bütün şiirler kimsesiz Onlarında annesi olurmusun?