Gözleri ile görenler yollarını kaybedebilirler, Ancak yürekleri ile görenler asla ne yollarını nede yönlerini kaybetmezler...
Her yeni gün, yeni umut ve yeni başlangıçlar... Bir apartmanın 6. katında oturuyorduk. Üniversite okuyordum ama, pandemi dolayısıyla eğitim öğretime ara verilmişti. Bu süre zarfında bende kendime zaman ayıracaktım. Spor yapıp kilolarımdan kurtulmak istiyordum. Bir sabah erkenden uyandım, üzerimi giyinip çıkmıştım evden, asansörü kullanmayacaktım. Apartmanın aydınlatmalarını yakmıştım. 3. kata gelmiştim ki aydınlatmalar yanmıyordu. Ya sigorta atmıştı yada arızalanmıştı. Karanlıkta ne yapacağımı düşünürken, kendimi bir görme engellinin yerine koymuştum. Ellerimi korkuluk demirlerine yada duvara dayayarak yönümü bulmaya çalışıyordum. Apartman kapısından ışık demetini görünce, çok sevinmiştim. Görme engelli bir bireyin yaşam şartlarını daha iyi anlamıştım.
O gün üniversitede Engelliler üzerine bir seminer düzenlenmişti, bizlerde oradaydık. Seminer sonrası hocamız bizlerden toplumsal sorumluluk projesi kapsamında bir engellinin ne gibi zorluklar yaşadığını ve hayat şartlarını araştırıp yazmamızı rica etmişti... Görme engelli arkadaşım olan Ferdi'nin bir günlük yerini alacaktım. Siyah gözlük ve beyaz bastonu alarak yola çıktım. Onun dediği gibi birçok engelle karşı karşıya kalmıştım. Görme engelli takip yoluna araçların park etmesi ve esnafların çeşitli malzemelerle görme engelli takip yolunu kapatması vs. Başımdan geçen bir talihsiz olayı Sizlerle paylaşmak istiyorum: " Birgün evden bir iş için çarşıya çıkmıştım. Bir bankaya doğru gidecektim. Görme engelli takip yolunun bitiminde yolun karşı tarafına geçmeye çalışıyordum ama, ne yazık ki geçemiyordum, çünkü iki araç önümü kapatmıştı. " Bana yardım eder misiniz lütfen?" diyerek seslenmiştim. İnsanlar yanımdan gelip geçiyorlardı. Duymuyorlardı beni ya da vurdumduymazlığa getiriyorlardı işi bilerek... Sonunda duyarlı bir kadın yardıma gelerek nereye gideceğimi sormuştu. Bende, ..... bankasına gideceğimi söyledim. " Bende o yöne doğru gidiyorum" diyerek elinden tutmamı istemişti... Keşke herkes bu duyarlı kadın kadar olabilse. İnsanlar kendi gözleriyle değil de, gönül gözüyle görebilse yardıma ihtiyacı olan kişileri.
Düşünüyorum da; insanlar neden şu soruyu sormuyorlar kendilerine; " Benim başıma da gelebilir mi?" Bir kişi engelli olmadan, engelli bir bireyin ne zorluklar yaşadığını bilmeli ve görmeli ona göre hareket etmelidir. Görülen odur ki; farkındalık eğitimi, insanlar üzerinde fazla bir duyarlılık etkisi yaratmamış. Bu konu yalnız bizim değil, insanlığın ortak bir sorunudur...
Eline emeğine sağlık canım amcacım ????????????